1.
Rozszerzyć wypowiedź przeciwnika na wszystko, co tylko się da, a
sens swojej wypowiedzi zawęzić. Im bardziej ogólnikowe twierdzenie, tym
bardziej narażone jest na ataki.
2.
Stosować dwuznaczności - to samo słowo może opisywać różne rzeczy.
3.
Pytać wiele i szczegółowo nie zawsze o to, co nas interesuje.
4.
Pytać o różne rzeczy nie po kolei, jakby chaotycznie.
5.
Doprowadzić przeciwnika do złości - wówczas nie jest w stanie
prawidłowo rozumować i bronić swych racji.
6.
Jeśli przeciwnik zgadza się z naszym rozumowaniem, to nie należy
go pytać, czy zgadza się z wynikającymi z niego wnioskami, ale przyjąć to za
pewnik.
7.
Teza i antyteza - dajemy przeciwnikowi wybór, np. „Czy należy
rodzicom być we wszystkim posłusznym, czy nieposłusznym?”
8.
Nawet jeśli rozmówca nie zgadzał się z nami cały czas, bezczelnie
ogłaszamy wspólny, zgodny wniosek. Jeśli zrobimy to głośno, a przeciwnik jest
skromny, osiągniemy sukces.
9.
Kiedy ktoś broni, np. służby wojskowej, pytamy: „To dlaczego sam
się jeszcze nie zaciągnąłeś?”
10. Akcentować
ten argument, przy którym przeciwnik szczególnie się złości.
11. Wykorzystanie
argumentu naukowego, którego przeciwnik nie może sprawdzić, bo nie ma dość
wiedzy.
12. Dywersja
- gdy przegrywamy, zaczynamy mówić o czymś innym.
13. Swoją
wypowiedź podpieramy ogólnie uznanym autorytetem.
14. Z
subtelną ironią można zgłosić swoją niekompetencję - ale tylko wówczas, kiedy
nikt w to nie uwierzy. Można np. powiedzieć: „Jestem za głupi, by to pojąć”.
15. Stosować
sofizmaty - np. stwierdzenie: "może to słuszne w teorii, ale w praktyce
fałszywe".
16. Atakować
słaby punkt argumentacji przeciwnika.
17. Zadziwić
i oszołomić przeciwnika potokiem często nic nie znaczących słów.
18. Odpierając
jeden z argumentów, upierać się, że
obaliliśmy tym samym całą tezę.
19. Atak
personalny - odejść od przedmiotu sporu, koncentrując się na adwersarzu.
Źródło:
Erystyka, Artur Schopenhauer
